اَمبل
شیردل غیب بلوچءِ ھما نبشتہ کارانی تہ ءَ کئیت کہ آ بلوچ ءُ بلوچستان ءِ بے تواریں توارءَ ہورکیں تاکانی سرءَ نکش کنگ ءِ جُہد ءَ گُلائیش انت، غیب ھما مردماں ھساب بیت کہ آیانی یاگی ئیں نَدّ (قلم) یک گِہگیری(مزاحمتی) لبزانک ئے نبشتہ کنگ ءَ بے چاڑ اِنت،
غیب ءِ ند چار لبز ءِ کَش ءُ کِرَاں گرد ایت ابرم، بلوچستان، مِہر ءُ گہگیری۔
غیب کیچ ءِ کسانیں میتگے ءَ نندوک اِنت کہ آ شاپُک ءِ نام ءَ زانگ بیت. غیب بلوچستان شہدربرجاہ شال ءَ اردو ءَ ماسٹر کَنت ءُ گوادر ءَ سیمی پرائیوٹ اسکولے ءَ اردو ءِ لِکچرار جوڑ بیت۔
غیب گِدان ٹی وی ءَ وتی گُلگدارے ءِ تہ ءَ شمس الدین شمس ءِ یک جُستے ءِ پسّہ ءَ چوش دَنت کہ
"گیشتریں بلوچ نبشتہ کار تُرس آماچ اَنت" ءُ اے ھبر پَدریں راستی یے، ما اگاں بلوچستانءِ گیشتریں نبشتہ کاراں بہ چار ایں آیانی کِرّا لبزانک تہنا پہ ملاریں چم ءُ اناریں رکّاں زانگ بیت، اگاں ایش مَہ بنت لبزانک پوچک اِنت۔
ھیر! غیب ءِ نوکیں کتاب اَمبل ءِ سرا چندے تران کن ایں، چونایا غیب ءِ دُراھیں کتاب یکیں تکنیک ءَ نبشتہ کنگ بوتگ اَنت بزاں کہ نمدیءِ تکنیک ءَ ءُ یک کتابے اوں چہ دومی کتاب ءَ جُتا نہ اِنت۔ انچو سما بیت گُشے یکیں دِرچ(تسلسل) اِنت کہ روان اِنت۔
اے ناولٹ بندات گوں ناولٹ ءِ بنجاھی کارست ادیب ءَ بیت۔ ادیب وتی دوست دار (امبل) ءَ جتا جُتائیں سرہالانی سرا نمدی نبیس ایت۔ آ سرہال بلوچستان ءِ ھرروچیگیں جاور بَنت، چوشکہ ہر روچ ورناآنی آوارجنگ، چیک پوسٹانی سرا مھلوک ءَ لٹ ءُ کُٹ کنگ ءُ بے عزت کنگ، جَنگ ءُ جِدل، تُرس، مِہر ءُ گُلامی۔
دومی کارست میجر خلفان اِنت۔ میجر باز شوکیں، ابرم شیدائیں، لبزانک آژنائیں ورنا یے۔ یک روچے آ گوں ادیب ءَ دُچار کَپ ایت۔ لبزانک، ابرم، چاگرد ءُ مِہر میجر ءِ اوں دلدوستیں سرہال بنت۔
آ وتی دوستدار تسکین ءِ کِسّہاں کار ایت کہ چون آئی ءِ بے گُناھیں پِت تیرانی آماچ بیت۔ تسکین ءِ ھِیڑیسکگ، آئی ءِ ترونگلیں اَرس ءُ ھُشتگیں لُنٹ مُدام ھمے ھبر ءَ کَن اَنت ”خلفان! یک انچیں لچہ یے نبشتہ بہ کن کہ اودءَ کلاشنکوف پہ مُدامی ھلاس بوتگ، مردم ھمے وَشی ءَ شاتکامی کنگ ءَ اَنت ءُ ھَمُک نیمگ ءَ وشی یے تالان اِنت“۔
اے ھما کِسہ اَنت کہ خلفان ءِ مرگ ءَ پد ادیبءَ آئی ءِ ڈائری ءَ دَست کَپتگ اِت اَنت ءُ ھما نمدی اِت اَنت کہ آئیءَ پہ ادیب ءَ نبشتگ اِت اَنت۔
کِسّہ ھمے پیم دیمتر ءَ روان کَنت۔ یک روچے ادیب وتی ھَمبل خلفان ءِ مانش ءِ سروناں نِندوک بیت کہ آئی ءَ دو دَبوکہ بندیں سپاھیگ ھَکل کَن انت ءُ جُست کَن انت کہ تو کئے ئے؟ اِدا چے کنگ ءَ ئے؟ ءُ مُرتگیں مرد کئے اِنت؟
ادیب گُشیت کہ چوناہا پہ بلوچستان ءَ نندوکیں بلوچے ءَ اے نوکیں جُست نہ اَنت بلے ھیرانگی اِیش اَت کہ اے رندی اے سَپاھیگ بلوچ اِت اَنت۔
آ ادیب ءَ ھمد ءَ چہ دزگیر کَن اَنت ءُ گوں وت بَر اَنت ءُ پدا اودءَ آئی ءَ ھما دراھیں کِسّہاں چہ آژنا کَن اَنت کہ میجر خلفان کئے بوتگ ءُ پرچہ جنگ بوتگ؟ کئے ءَ جَتگ؟ میجر پہ تسکین ءَ ھما لَچّہ ئے نبشتہ کنگ ءَ پرچہ مامانگو بیت کہ آ کلاشنکوف ءِ مرگ ءَ پدر بہ کَنت؟ ءُ اے جنگ پرچہ مِڑگ بوگ ءَ انت ءُ داں کدین ءَ مِڑگ بیت؟
اے کتاب بلوچستان ءِ ھَمُک روچیگیں جاور، بلوچ ءِ لنگڑی، نِشہ ءُ ھر ھما زوراکی ءَ پدر کَنت کہ ما اِش ھر روچ گِند ایں ءُ چَماں بند کن ایں۔
اے کتاب پہ ھما مردماں اوں یک پَسّویے کہ آ “بُزدِلانہ”اَمن ءِ ھبر ءَ کَن اَنت، وت ءَ یک کِرّ کنگءِ واستہ ابرم ءِ دروگیں ساڑا ءَ شپ ءُ روچاں یک کَن اَنت۔
بلے ھمے مَردم چوش نہ زان اَنت کہ بنی آدم کہ پَشت نہ کَپ ایت گُڑا ابرم ءَ چے کن ئے؟ بنی آدم کہ وتی درد ءُ دوراں گیش نہ اِنت آ چتور ابرم ءِ زیبائیاں سَما کُرت کَنت؟
گُڈّیءَ ادیب دنیا ءُ جہان ءِ مَنّانکاں مُچ کَنت ءُ گُشیت کہ اے جنگ تاوانے، اشی ءِ تہ ءَ ھِچ وڑیں سوب نیست، یل کَن اِت اے جنگ ءَ۔ بلے بلوچ سِپاھیگانی سرکماش آئی ءِ دیم ءَ اے ھبرءَ ایر کَنت ءُ گُش اِیت
“اے جنگ یک انچیں راستی یے ءَ پہ مِڑگ بوگ ءَ اِنت کہ اودءَ یک زُبانے یک دودمانے پہ مُدامی بہ مان اِیت، مئے یک پجّارے بہ بیت ءُ ما پہ پَہر ءُ شان سِینگ ءَ مِک بہ کَن ایں ءُ بُگُش اِیں، اے دَہر ءِ سنگینیں بنی آدماں! بِچار اِت کہ ما وتی پیرینانی مانش پولنگ نہ کُرتگ اَنت، آیانی آبرو رَکینتگ”
ءُ پدا ادیب ہم پہ مُجتی ھمے راہ ءِ مُسافر جوڑ بیت۔
اے نبشتانکءِ تہءَ درشان کُتگیں ھیالءُ لیکہ نبشتہ کارءِ وتیگ اَنت ہژدری نہ اِنت کہ بی ایس سی اسلام آباد آئیءِ ھیالءُ لیکہاں گوں منوگر بہ بیت۔