آزمانک: مہمان فرانسیسی: البرٹ کامیو انگریزی:جسٹین ھوبرائن بلوچی: گہرام بلوچ

آزمانک: مہمان

ماشٹر چارگءَ اَت کہ دو مرد آئی نیمگءَ سِرکپگءَاَنت ءُ پیداک اَنت۔یکے اسپءَ سوار اَت دومی پند ءُ پیادگ۔آھاں تنی وھدی کوہءِ نیمگءِ بستگیں دربرجاہءِ کِشک نہ گوازینتگ اَت ۔آ برپ پوشیں، سنگ ءُ گاڑوکیں ءُ برزگ ءُ کوھستگیں وڈّےءَ سَرکپگءِ جہدءَ اِت اَنت۔ اسپ یکشلءَ مان اَڑان اَت۔ ابیدءاسپءِ ھیسک ءُ  ھمپانءَ چستیں دوتءُ پاھارءَھچ توار گوشاں کپگءَ نہ اَت ۔ چراھاں چہ یکےوَ اے دگءَ سرپد اَت۔آہاں ھما کشک گپتگ اَت کہ چیزے روچ پیسر لیگاریں اسیپتیں برپءِ چیرءَ گار بوتگ اَت ۔ماشٹرءِ ھسابءِ ردءَ آ نیم کلاکءَ کوہءَ سر بنت۔ آ روچی سارتیءَ مانشانتگ اَت پمیشکہ آ واتر دربرجاہءَ شت کہ وتی سوٹرءَ بہ زور ایت۔

آچہ ھورک ءُ سارت کشّیں کلاس رومءَ گوست۔ گوستگیں سہ روچ بیت کہ سیاھیں تہتگ(blackboard)ءِ سرءَ فرانسءِ چاریں کَور، کہ آرنگی ئیں چانکانی سرءَ نکش کشّ اتگ اِت اَنت ، دیم پہ زِرءَ جہلاد اِت اَنت۔ ھشتیں ماھانی ھشکاوگی ءُ بے ھوریءَ اکتوبرءِ میانجینءَ برپ گْواری بندات بوت ءُ کم ءُ گیش بیستیں نودربر کہ آ شنگ ءُ شانگیں کوھستگی دمگانی جہہ منند اِت اَنت، آھاں  اتک کت نہ کت۔ وھدے موسم کہ وشتر بیت تہ آ واتر بنت۔داروؔ ھمودءَ کہ نشتگ اَت بس ھما کوٹی ئِے نوکی گرم داتگ اَت، کوٹی ءُ کلاس روم تَہ ماں تَہ اَنت ءُ رودراتکی کوھستگءَ ھم بے بہر نہ بوت۔چوش شرزاتیں گْوسکانی پیمءَ آئیءِ دریگ گوریچانی پلوءَ ھم گندگ بوت۔ھما جاہءَ کہ کوھستگ ءِگوریچانی نیمگءَ کنڈ ءُ بیٹ بندات بیت تہ اودءَ دربرجاہ چندیں مساپتاں چہ دور انت۔ ھمودءَ کہ ریگزارءِ وڈّے تالان اِنت تہ وشیں موسمءَ ناسی ئیں مچ کوہءِ دمگءَ چہ گندگ بوت اَنت۔

وتءَ را کمو ٹکور دیگءَ پد، دارو ؔدوبر ھما دریگءِ دپءَ شت کہ چمودءَاولی رندءَ آئیءَ دوئیں مرد دیستگ اِت اَنت۔ آ نوں اندیم اِت اَنت۔بہ گندئے آھاں  برزگءِکِشک گوازینتگ۔ آزمان اِنچو تہاردیم نہ اَت، شپءَ برپ گْواری تَم اتگ اَت۔سہبءَ وھدے کہ جمبرانی ساھگاں بُر اِت تہ لیگاریں برانزے بیمناکیں دروشمےءَ رُشناتر بوت۔ دیگرءِ دوءِ ساھتءَ انچوش سما بوت گْوش ئے زاناں روچ نوکی بنگیج بوگءَ اَت۔بلے گنج اِنت کہ اے چہ گوستگیں سئیں روچاں چہ دہ سری شرتر اَت پرچہ کہ آ وھدی کرپدانکیں برپ گْواریءَ چہ روچء رھمی نہ کٹوکیں تہارونکیءَ مانشانتگ اَت ءُ کلاس رومءِ دریگ ءُ دروازگ گواتءَ بڈءَ کتگ اِت اَنت۔ دارو ؔسرجمیں روچ لوگءِ تہءَ پُنستگ اَت ءُتہنا ھما وھدءَدیم پہ ڈبءَ شت وھدے کہ نکینک ئِے آپ ءُ دان کنگی اِت اَنت یا اشکر ئِے درکار بوت ۔وشبھتیءَبرپی شرتگءَ دو روچ پیسر  گاڑیءَنزیکیں میتگ تَدجَدءَ چہ آئیءِ واستہ ساز ءُ سامان آؤرت۔اے چل ءُ ھشت کلاکءِ تہءَ پدا واتر بیت۔

چریشیءَ ابید،روچانی تیلانک دیگءِ ھاترءَ آئیءِ گورءَگندیمانی پیلک است اَت کہ شہردارءَ ڈکال آماچیں نودربرانی کہولانی سرءَبہرءُ تہر کنانءَ پشت گیتکگ اِت اَنت۔مردنی آ درست آماچ اِت اَنت پرچہ کہ درست نیزگاریں مردم اِت اَنت۔ھروچ  داروؔ زھگانی سرءَ راشن بہر ءُ تہرءَ اَت۔آئیءَ زانتگ کہ چوشیں شوم ءُ شانزدہیں روچ نہ اِت اَنت کہ آ زبھر مہ بنت۔بہ گندئے مروچیگیں دیگرءَ یک پتے  یامستریں براتےبئیت ءُ آآھانءَگندیم بہ شہار ایت۔اِنچو ھم نہ بوت اِنت کہ نوکیں دہلءِ ھاترءَ کارے سوار بوتیں۔نوں فرانسءَ چہ گندیمءِ گراب آہگءَ اِت اَنت ءُ بدیں روچ گوست ءُ شت۔ بلے مارءِ وارتگیں سادءَ چہ ترس ایت پمیشکہ کس لنگڑیءِ روچاں بیھال کت نہ کنت، روچء رھمی بژناکیں جِنّانی لشکرے یلہ اَت، ماہ پہ ماہ ڈیپگانءَ اشکرےءَ گوں مانداشت۔ مداں مدانءَ زمین ڈکالےءَ مان رپت، یکپارگی سیاہ سوچ بوت، ھر سنگے کہ کسےءِ پادانی چیرءَ اتک تہ ریزگ ریزگ بوانءَ ھاکءَ گوں ھورت ءُ آرت بوت ۔آ روچی چیزے مردم ءُ مزنیں گُرانڑے مرت ءُ شت بلے کس چہ کسءَ سہی نہ اَت۔

چوشیں لنگڑیءَ پیسر داروؔ دورپاندیں وتی دربرجاہءَ چو منجارءِ پیمءَ نشتگ اَت، چوشیں لنگڑیں زندءَ نیستیءَ اگاں ڈلگے بیت تہ شامے، آئیءَ انچوش مار اِت گوش ئے زاناں چُن جتگیں دیوال ، آئی کسانیں سوپگ، آئی بے نکش ءُ نگاریں شیلپ، ءُ ھپتگانی سرءَ رستگیں آپ ءُ وردن گنجے اِت اَنت۔ ءُ اناگتیں برپ گْواری  کہ ابیدء گرند ءُ ھورءِ پیشگوشیءَ چہ اتکگ اَت۔ پمیشکہ اے دمگ نندگءِ کٹ ءُ کارءَ چہ شتگ اَت، نئیکہ چوشیں مردمے است اَت کہ دستے بہ شہاورتین اَنت۔بلے داروؔءِ ناپگ ھمداں کل اَت    ایدگہ جاگہ آئیءَ پہ درانڈیھءِ بسات اِت اَنت۔

آ دربرجاہءِ چتءِ نیمگءَ در کپت۔نوں دوئیں مرد برزگءِ نیم راہءِ سرءَ اِت اَنت۔آئیءَ اسپ سوار بلڈوسیؔ  پجہ آؤرت، کماشیں سپاہی کہ آ  چہ درکدیمءَ گوں آئی آژناگ اَت۔بلڈوسیؔءَ واگءِ سر گون اَت ءُ اربؔے آئیءِ پشتءَ پیداک اَت کہ آئیءِ دست بستگ اِت اَنتءُ سر چو میشءِ وڑءَ جہل اَت۔ سپاہیءَ دست پہ سلام ءُ دروتءَ سرینت بلے داروؔءَ ھچ پسو نہ دات،آئی ھیالانی بادگیر ے بست وھدے کہ آئیءَ اربؔ بے لزتیں سبزیں کندورءِ تہءَ دیست،آ اشترءُ جُراب اَت، بلے جراب ڈڈیں پژماں گوں گوپتگ اِت اَنت، تنکیں ءُ لکیں دزمالے سرءَ مان ئِے پوش اتگ اَت۔آ سر بوگءَ اِت اَنت۔ بلڈوسیؔءَ وتی اسپءِ بڈ داشتگ اَت کہ اربؔ ڈکھ ءُ دردےءَ مہ پریت، ءُ ٹولی مدان مدان ءَ دیمءَ پیداگ اَت۔

نزیکءَرسگءَ گوں بلڈوسیؔءَ کوکارے پچ دات: "ایل ایمور ءَ چہ سہ کلومیٹرءِ راہ یک کلاکے!"داروؔءَ ترکگ نہ کُت۔ آئیءِ بزیں سوٹر لکءُ چار کنڈءِ تہءَ اَت، آ آھاں  چار گ اَت کہ لِکّپان اِت اَنت۔اربؔءَ یکرندے ھم وتی سر چست نہ کُت۔ "ھاں۔" چت  ءَ سر کپان ءَ دارو ءَ گُشت۔ "بیا اِت تہءَ سردے گرم کن اِت۔" بلڈوسؔ انچوش زیمیگ اَت کہ آئیءَ بیدء واگءِ دارگءَ گوں آئیءِ اسپءِ سرءَ چہ ایر اتک۔آئیءَ دربرجاہءِ ماشٹرءِ گوما چیرء بروتاں بریشکندگے جت۔پوتکیں پیشانیءِ چیرءَ آئیءِ سیاھیں چوچوئیں ءُ ایربک اتگیں چم اِت اَنت، ءُ آئیءِ دپ کرچک ءُ کونس اَت ،ھمے سوَبءَ آ سنگین ءُ دلکش سہرا بوت۔داروؔءَ اسپءِ واگ گپت اَنت ءُ دیم پہ کاپرءَ شت، ءُ دوئیں مردانی گورءَ واتر اِت، ھما کہ تنی وھدی پرائی واستہ دربرجاہءِ تہءَ ودارءَ اِت اَنت۔آھاناں وتی کوٹیءَ برت ئِے۔"من رواں کلاس رومءَ گرم دیاں۔" آئیءَ درائینت۔ "ما اودءَ گیشتر ساکم تر بیں۔" وھدے کہ آ پدا کوٹیءَ پترت تہ بلڈوسی ؔسوپگءِ سرءَ نشتگ اَت۔آئیءَ اربؔءَ گوں بستگیں ساد سست کتگ اَت، کہ آ چولہءِ نزوکءَ تنسار اَت۔تنی وھدی آئیءِ دست بستگ اِت اَنت، دزمال آئیءِ سرءِ سرءَ چہ لونجان اَت، آ دریگءِ نیمگءَ چارگءَ اَت۔اولسرءَ داروؔءِ چم آئی مزنیں، بزّیں، سلہیں لونساں کپت اَنت، انچوش سما بوت گوش ئے زاناں سیاہ پوستیں مردے، انگت آئیءِ پونز چو شیپگءَ اَت، آئیءِ چم چو سرومگءَ سیاہ اِت اَنت، گوش ئے زاناں سیہ تپےءَ مانروپتگ اَت۔ پاگ آئیءِ اللوئیں پیشانیءَ چہ کپت ءُ سارتیءَ پوست لگوشتگ اَت۔سرجمیں دیم تکانسر اَت ءُ وھدے کہ آئیءَ داروؔءِ نیمگءَ چک ترینت تہ انچو سما بوت گوش ئے زاناں سرمچارے۔آئیءِ تچکیں چمانی تہءَ چار اِت ئِے "دومی کوٹیءَ بہ رو،" ماشٹرءَ درائینت " من تئی واستہ سبزچاہے جوڑ کن آں۔"

"منت وار،" بلڈوسیؔءَ گشت۔"کجام کار!منءَ چنچو وھد بیت کہ دست نشت بوگ لوٹگءَ اوں۔"ءُ آ وتی بندیگءَ اربیءَ گشگءَ اَت۔"بر ایں۔" اربؔ مدان مدانءَ پاد اتک ءُ آئیءِ دیمءَ آئی بستگیں دستءَ دارانءَ کلاس رومءَ شت اَنت۔

چاہءِ پجیءَ داروؔءَ کرشی یے گوں وتءَ آؤرت گوں۔بلے بلڈوسیؔ پیسرءَ نودربرےءِنزیکیں ڈیسکےءِ سرءَ نشتگ اَت ءُ اربؔءَ چولہءِ دیم پہ دیم ءَ ماشٹرءِ نندجاہءَ پشت ئِے پر کت نشت ،کہ اے(نندجاہ)ڈیسک ءُ دریگءِ میانءَ اَت۔وھدے کہ آئیءَ کوپے چاہ بندیگءِ نیمگءَ شہارت تہ داروؔءَ آئیءِ بستگیں دستانی گندگءَ گوں ھجالتیءِ مرت ءُ مارشت بوت۔"بائدیں آئی دست پچ بہ بنت"ھو۔" بلڈوسیؔءَ درائینت۔آراہءِ واستہ (بستگ) اَت۔آ  وتی پاداں گوں چست بوگءَ اَت۔ بلے داروؔءَاربؔءِ نزوکءَ وتی زونڑ جتگ اِت اَنت ءُ بلوراں رد ءُ بند دیگءَ اَت۔ بے ترک ءُ نک اربؔ آئیءَ را گوں وتی تکانسریں نگاھاں چارگءَ اَت۔وھدے کہ آئیءِ دست پچ بوت اَنت تہ آئیءَ وتی دستانی ٹپ ِکچینت اَنت، کوپ زرت ءُ گشاد گشادءَ گرمیں چاہ ءَ وران بوت۔

 "جوان،" داروؔءَ گشت۔"کجا سر گپتگ ئے؟

"بلڈوسیؔءَ وتی بروت چاہءَ چہ کش اِت اَنت۔"ھمدا، منی چُک۔"

"گُڑا شما شپءَ ھمدءَ جل اِت؟"

"اناں، من ایل ایمورءَ واتر روگءَ آں۔تو بچکءَ ٹنگوٹءَ سر کن۔آئیءِ پیشی پاشی پولیس دپترءَ بہ بیت۔"

ادارکی ءُ مہروانیں بچکندےءَ گوں بلڈوسیؔ داروؔءَ چارگءَ اَت۔

"کسہ چی اِنت؟"ماشٹرءَ جست کت۔" تو منءَ چیواہ ءُ چیبگو زیرگءَ ئے؟"

"اناں منی چک، پرمان ھمیش اِنت۔"

"پرمان؟من اناں۔۔۔" داروؔ ھُٹ اَت، آئیءَ نہ لوٹ اِت کہ پیریں کوریسءَ آزارے بہ دیاں۔

"منی متلب، اے منی کار ءُ کسب نہ اِنت۔"

چے! ایشیءِ مانا چے اِنت ؟ جنگءِ موسمءَ مردم چہ ھرچ چیزءَ  سرگوز ایت۔"

"گڑا من جنگءِ جارءِ ھاترءَ ودارؔ کناں!"

"شر۔بلے پرمان جریدگ اَنتءُ آ تئی باروءَاوں جیڑگءَ اَنت۔ انچوش سما بیت گوش ئے زاناں جاڑیگ بوگءَ اَنت۔ادءَ آؤکیں گہگیریءِ باروءَ چور چور اَنت۔ما ڈنءُ دراں توانگر ایں۔

داروؔ انگت وتی کست ءُ کینگداریں نگاھاں گوں چارگءَ اَت۔

"گوشدار منی چک،" بلڈوسیؔءَ گشت،من ترا دوستدارں ءُ ترا پہمگی اِنت۔ایل ایمورءَ اچ ما تہنا یک درزنے مردم سرجمیں ھندءِ کسانیں لوگاں گول اَنت ءُ منءَ زوتاں واترگ لوٹ ایت۔ منءَ گُشگ بوتگ کہ اے مردءَ تئی دستءَ بہ دیاں ءُ دیراں  مہتل بوگی نہ اِنت۔پرائیءَ پہ اودءَ جاگہ نیست اَت۔ایشیءِ میتگ آشوب ءُ کوکارءِ سرچمگ اَت، آھانی واھگ اَت کہ ایشیءَ را واتر بہ کش اَنت۔ بانداتی ئیں روچ برکت بوگءَ ساری تو ایشیءَ را ٹنگوٹءَ بر۔ بیست کلومیٹر تئی وڑیں زرنگیں مردمےءِ واستہ ھچے نہ اِنت۔چریشیءَ پد تو دستاں چنڈ، تو وتی مہلوک ءُ وتی آسودگیں زندمانءَ واتر بیا۔"

دیوالءِ پشتءَ اسپءِ پریشتگ ءُ زمینءَ کلونڑگءِ توار اشکنگ بوت اَنت۔داروؔ دریگءَ ڈن چارگءَ اَت۔آ روچی موسم ساپ ءُ سلہ اَت ءُ برانز برپ پوشیں ڈوپگءِ سرءَ گیشتر کپان اِت اَنت۔وھدے کہ برپ آپ بنت تہ روچ پدا تہت ءُ تاراج بیت ءُ پدا یکرندے کابیلانی ڈوک سیاہ سوچیءَ جریدگ بنت۔  بازیں روچاں داں بے مٹ بوؤکیں آزمان تہنائیءِ شہارءَسیاہ سوچیں برانزاں گوں مانشان ایت ھمودءَ کہ مردمی زاتےءِ گواہ ءُ سوجے نیست اَت۔

"بیرگءَ"آئیءَ وتی چک بلڈوسیؔءِ نیمگءَ ترینانءَ گشت۔"زاناں آئیءَ چے کتگ؟"ءُ اچ ایشی پیسر کہ سپاہیءَ گیاس اِت تہ آئیءَ پرس ات، "زاناں آ پرانسیسی(زبان)ءَ گپ جنت؟"

"اناں،یک لبزے(زبانءَ چہ)نہ کش ایت۔مارا ماھے بیت کہ آئیءَ را شوھازگءَ ایں، بلے آ آئیءَرا چیر دیگءَ اِت اَنت۔آئیءَ وتی تورزتک(دستء وت) کُشتگ اَت۔"

"زاناں آمئے ھلاپ اِنت؟"

"من چوش نہ ماراں۔بلے تو کدی اوں بیسہ داشت کت نہ کن ئے۔

"آ ئِے چیءَ کُشتگ؟"

"انچوش سما بیت کہ لوگی اڑ ءُ کُڑے بوتگ،منی دلءَ چریشاں یکے ،دومیءِ گلہءِ وامدار بوتگ ۔ھر چیز تچک ءُ سلہ نہ اِنت۔ اگاں گپءَ گْونڈ بہ گراں کہ آئیءَ وتی تروزتک چو کہگرنڑءِ پیمءَ داسءِ سرءَ کشت ءُ مردار کت۔

بلڈوسیؔءَ اربؔ ءِ نیمگ ءَ چاران ءَ  گردنءِ نزوکءَ استرگءِ اشارگ دات، اربؔ آئی ءَ گوں دلگوش بوت ءُ تانسریں نگاھاں آئی ءَ چاران بوت۔ داروؔءَسرجمیں مردمانی ریز اتگیں کست ءُ کینگ، آھانی یکشلیں زہر ءُ کُنّت، آھانی ھونگیں ھوسءِ ھلاپءَ اناگہ دیم ءَ جوسکے جت تہ دم ئِے پُر نہ بوت۔

بلے کیتلی چولہءِ سرءَ شئیر ءُ بانگوءَ اَت۔ آئیءَلپرزگی بلڈوسیؔءِ ھاترءَدگہ بازیں چاہے دیم دات ، گڑا پدا آئیءَ اربؔءِ ھذمت کت، ھما، دومی رندءَ وتی دست  چست کت ءُ چاہ وارت تہ آئیءِ دوش ءُ داش چو آنڈارءَ پچ بوت ءُ ماشٹرءَ آئیءِ چونستگیں ءُ پیچتگیں سینگ دیست۔

"گونڈل منت وارآں،" بلڈوسیؔءَ گشت۔" ءُ نوں منی موکل اِنت۔"

آ پاد اتک ءُ اربؔءِ نیمگءَ رہادگ بوت، چہ آئیءِ کیتوءَ کسانکیں چیلکے کشت ئِے۔

"چے کنگءَ ئے؟" داروؔءَ دروشکیں گالوارےءَ پرس اِت۔

بلڈوسیؔءَ زرءَ ماں زیراپ بوت ءُ آئیءَ را سادے پیشداشت۔

"مونجان مہ بو۔"

پیریں سپاہی لپرزگ ءَبوت۔" ایش تئی سرءَ اِنت۔ مردنی تو سلاھبند ئے۔"

"منءَ وتی چرّایگ گون اِنت۔"

"کجا اِنت؟"

"پیتیءِ تہءَ ایر اِنت۔"

 "ترا تہتءِ سرونءَ ایر کنگی اِنت۔"

"پرچہ؟ پہ من ترسگی گپے نہ اِنت۔"

"منی چک تو پکّا گنوک ئے۔اگاں کسے داوا ءُ جنگےءَ پاد بئیت اِنت گڑا مئے سر گار اِنت، ما درست یکیں بوجیگءَ سوار ایں۔"

"من وتا پاھازاں ۔ آھانی آہگءَ داں من وتءَ را وار ءُ گیگ کناں۔"

بلڈوسیؔءَ  ٹہک دات،پدا اناگہءَ آئیءِ بروتاں اسیپتیں دنتان گار کُت اَنت۔

"تئی گورءَ وھد است؟ شر۔۔۔من بس انچوش گوشگ لوٹگءَ اتاں۔تو مدام چو گنوکءَ گنوک ئے۔پمیشکہ منءَ دوست بئے، منی چک تئی وڑءَ بوتگ۔"

ھمے میانءَ آئیءَ وتی پستول ڈیسکءِ سرءَ ایر کت۔

"ایر ئِے کن، ادءَ چہ داں ایل ایمورءَ منءَ دو توپکءِ زلورت نہ اِنت۔"

پستول میزءِ سیاھیں نکش ءُ نگارءِ نیمگءَ ترپ اِت۔وھدے سپاہیءَ دیم آئی نیمگءَ ترینت تہ ماشٹر پوست ءُ اپسی گوشتءِ بوہ گپت۔"بلڈوسیؔ، گوشدار،"داروؔءَ اناگہ گشت،"ھما اِنت کہ اے مرد ادءَ اِنت، ھر پاس گوش ئے منءَ زومءَ دج ایت۔بلے من آئیءَ را دستءَ نہ دیاں۔ ھو اگاں جنگ سر ءَ کپ ایت، تہ کناں۔۔۔بلے گوں من چوش نہ بیت۔"

کماشیں سپاہی  آئی ءِ دیم پہ دیمءَ اوشتاتءُ آئی ءَ زہر زہر ءَ چاران بوت۔

"تو پرامگ بوگءَ ئے،"آئیءَ نرمیں گالوارےءَ گشت۔"منءَ اے چیز ھم دوست نہ بیت۔تو سالانی سال ھم کسےءَ گلاگ ءُ چیبگو بہ کن پدا سادے گٹءَ لوپ بہ کن، پدا ھم تو پشومان بئے، ھجالت بئے۔بلے تو آھاں چوش یل دات ھم نہ کن ئے۔"

"من آئیءَ دستءَ نہ دیاں،" داروؔءَ یکرندے پدا گشت۔

"بچا، من ترا پدا گُشاں کہ اے ھکمے۔"

"شر اِنت۔ من ترا ھرچی  گشتگ، تو آھاں بُگُش۔من ایشی دستءَ نہ دیاں۔"

بلڈوسیؔءَ باز جہد کُت کہ وتی گپّاں بہ منّارین ایت۔آئیءَ اربؔ ءُ داروؔ چار اِت اَنت۔گڑسرءَ آئیءَ پیسلہ کت۔

"اناں، من گوں آھاں  ترکگے نہ کناں۔اگاں تو کاراں ھراب کنگ لوٹ ئے، تہ پد ءُ پُشت مہ بو۔من تئی نام ءَ نہ دیاں۔منءَ ھمے ھکم کنگ بوتگ کہ بندیگءَ سر بہ کن ءُ من ھمے وڑ کنگءَ اوں۔ ءُ نوں بس منی ھاترءَ اے کاگدءِ سرءَ وتی دزرندءَ بہ جن۔"

"ایشی ءِ زرورت نہ اِنت۔من (اےگپءَ) نہ پجّ آں کہ آ تو منی گورءَ یلہ دا تگ۔"

"گوں من سُک ءُ ڈُک مہ کن۔من زاناں تو راست گوش ئے۔ تو ھمد ئیگ ئے ءُ تو یک مردے ئے۔ بلے راھبند ھمیش اِنت کہ ترا دزرند جنگی اَنت۔"

داروؔءَ وتی دراز پچ کت، سیاہ سبزیں مسے کش اِت ئِے، سہریں کاشی کلمے گوں 'سارجنٹ میجر' ندءِ ھمبرائیءَ کش اِت کہ آئیءَ ایش نکش کشی ءُ دزرندیءِ ھاترءَ کارمرز کتگ اَت۔ سپاہیءَ ھوش ءُ بود کاگد پتات ءُ بٹواءِ تہءَ ایر کت۔ پدا آ دروازگءِ نیمگءَ درشت۔

"من ترا پیش داراں۔"داروؔءَ درائینت۔

"اناں۔"بلڈوسیؔءَ درائینت۔"شاھوکاری مہ کن۔ تو منءَ پوڑے ھساب نہ کت۔"

آ سنگ ءُ سیاہ اوشتات، اربؔ ءِ نیمگ ءَ چاران ءَ گینّ یے کش اِت ءُدیم ئِے ترّینت دروازگ ءِ نیمگ ءَ رہادگ بوت۔ "وش اِنت گڑا منی چک۔"آئیءَ گشت۔آئی دراہگءَ گوں دروازگ بند بوت۔ بلڈوسیؔ اناگہءَ ڈنءِ دریگءَ چہ زاہر بوت ءُ پدا گار بوت۔آئیءِ پاد برپءِ تہءَ مین شت اَنت۔اسپ دیوالءَ آ دست تراپلوکی جنگ ءَ اَت ءُ بازیں نکینکے ترسءَ چہ پّرپّروکی ورگءَ اِت اَنت۔دمانےءَ پد بلڈوسیؔ یکرندے پدا دریگءَ ڈن گوں وتی اسپءَ گندگ بوت۔آ پدکنزگءَ ابیدکسانیں ڈوپگءِ کشک ءِنیمگءَ روان بوت ءُ اسپ آئی رندپداں گرانءَ چماں چہ اندیم بوت۔بلائیں گاڑوکیں سنگےءِ گڈونگگءِ توار اشکنگ بوت۔دارو ؔواتر بندیگءِ نیمگءَ شت، آئی ءَ داروؔ ءِ نیمگ ءَ نہ چار اِت بلے ھر وھد ءَ آئی ءِھیال گوں داروؔ ءَ اَت۔

"سبر،"ماشٹرءَ اربیءَ گشت ءُ وتی وابجاہءِ نیمگءَ شت۔انچوشکہ دروازگءَ چہ روگءَ اَت تہ آئیءَ دگہ ھیالےءَ چامپ اِت، آ میزءِ گورءَ شت، پستول ئِے زرت ءُ لانک ءَ جت۔ پدا آئیءَ چک پشتءَ نہ چکرینت تچکءَ وتی کوٹیءَ پترت۔

ساھتے  ءَ آ سوپہ ءِ سر ءَ وپت ءُ  مداں مدانءَ باز ھورتیءَ گوں آزمانءَ بے توار چاران بوت۔جنگءَ پد اےھمے بیتواری اَت کہ آئیءَ ادءَ بنداتی روچاں وسءَ ڈں سما بوت۔ آئی ءَکوھستگءِ بنءَ کسانیں میتگےءَ روزگارءِ ھاترءَ ارزی دات،اے میتگ کلگءَ چہ گیابانءَ پسّند ءُ گستا کنت۔گوریچانءَ سبز ءُ سیاھیں، زربارءَ گلابی ءُ جامو رنگیں سنگی دیوال مجتی گرماگءِ ھدءُ مرزاں پدر کنگءَ اَت۔گوریچانی کوھستگءِ پوسٹےءَ آ نامینگ بوت۔نوک سرءَ تہنائی ءُ ھاموشیءَ گوں ایوکءَ ڈل ءُ ڈوکءِ ویرندانیں زمینےءَ جہہ منند بوگ پرائی واستہ مزنیں جنجالے اَت۔ برے برے زمینءِسرءِ پَلْاں سما بوت کہ پہ کشارکاری دِرّگ بوتگ اَنت، بلےآ پہ  بان بندیءِ ھاترءَ آھاں گچینی سنگے کلونڈ اتگءُ دِرّ تگ اَنت۔ادءَ ننگرءِ کار تہنا سنگانی پروشگ اَت۔ایدگہ جاھانی تناوریں ڈگاراں چہ مچیں ھاکاں کش اَنت ءُ مان گیج اَنت دانکہ  میتگءِ ملک ءُ ڈگار گَمراہ بہ بنت۔ایش انچوش اَت کہ برہنگیں کوھساراں دمگءِ نیم چارک ٹب اتگ اَنت۔ شہر آبات بوت، گل ءُ گلزار بوت ءُ پدا نپیٹ بوت، مردم اتک اَنت،یکے دومیءَ یک دل ءُ سد دل اِت اَنت یا زہر ءُ کہرءِ مڑ اِت اَنت ءُ پدا مرت ءُ شت اَنت۔اے گیابانءَ نہ آئیءَ را چیزے بیت کت کنت نئیکہ آئیءِمہمانءَ را۔بلے دارو ؔءَ زانتگ اَت کہ اے گیابانءَ چہ ڈن آھانی تہءَ کس زندگی کُت نہ کنت۔

وھدے کہ آ پاد اتک تہ کلاس رومءَ ھاموشی اَت۔آ بہمنتگ اَت ءُ ھمے ھیالاں گوں چیرءُ سر اَت کہ بہ گندئے اربؔ جِستگ ءُ آ تہنا اِنت پرائیءَ پہ جیڑگءَ ھچ پشت نہ کپ ایت۔ بلے بندیگ ھمودءَ اَت۔آ تہنا چولہ ءُ میز  ءِ نیام ءَ تچک بوتگ اَت۔ پچیں چماں گوں آ چتءَ روک روکءَ چارگءَ اَت۔اے دابءَ آئیءِ بزیں لنٹ ٹِلارو اِت اَنت، چریشیءَ انچوش پدر بوت گوش ئے زاناں لنٹ کنگءَ اَت، "بیا،" داروؔءَ درائینت۔اربؔ پاد اتک ءُ آئیءِ پشتءَ راہ گپت۔ وابجاہءِ تہءَ ماشٹرءَ دریگءِ بنءِ نزیکیں ٹبیلءِ ایریں کرشیءِ نیمگءَ اشارہ کت۔اربؔ وتی چمّاں داروؔءَ گوں ڈوکرینانءَ نشت۔

"تو شُدیکّ ئے؟"

"ھو،" بندیگءَدرائینت۔

داروؔءَ دو کسءِ واستہ ٹیبل ردءُ بند دات اَنت۔آئیءَ آرت ءُ روگن زرت اَنت،بوتلی گیسءِ سرءَ کارکنوکیں چولہءَ را روک کت، کڑائیءِ تہءَ کیک جوڑ کت اَنت۔ وھدے کہ کیک پکگءَ اَت،آ پنیر، ھیک، ناہ ءُ بزیں شیرءِ رندءَ کاپرءِ چیرءَ شت۔ وھدے کیک پک اِت تہ آئیءَ سارت کنگءِ ھاترءَ دریگءِ کِنکءَ ایر کت، آپءَ گوں ھواریں بزیں شیر گرم ئِے کت اَنت ءُ ھیک کپ کت اَنت ءُ آملینٹ ئِے پتک۔ھمے میانءَ آئیءَ پستول راستیں کیسگءَ گوں اڑینت۔آئیءَ پیالہ جہلءَ ایر کت، کلاس رومءَ شت ءُ درازءِ تہءَ پستول ئِے ایر کت۔وھدے آ کوٹیءَ واتر اتک تہ تہاری مانشانگءَ اَت۔آئیءَ چوربتی جت ءُ اربؔءِ ھزمت کت۔"بہ ور،"آئیءَ درائینت۔اربؔءَ کیکی کپے زرت، بے تاھیریءَ گوں دپءِ نزّوکءَ برت ءُ دمانے دست ئِے داشت اَنت۔

"تو گڑا؟"آئیءَ جست کت۔

"چتو رند من ھم وراں۔"

اربؔ ءَ دپ پچ کُت، آ مڑاہ کنگ ءَ اَت ، پدا دل ئِے پر کت کپے وارت ئِے۔

ورگ ءَ رند،اربؔءَ ماشٹر چار اِت۔

"جج تو ئے؟"

"اناں من ترا بس داں باندا وتی کرءَ داراں۔"

" تو چیا منی گوما ور ئے گوں؟"

"من گژنگ آں۔"

اربؔ بے ترک ءُ توار بوت۔داروؔ پاد اتک ءُ ڈنءَ دراتک۔آئیءَ کاپرءِ چیرءَ چہ پتاتگیں گندل واتر آؤرت، آئیءَ را ٹیبل ءُ چولہءِ میانجینءَ وتی گندل ءِ تچک ءَ ایر کُت۔ یک کُنڈےءَ تچکءَایریں کاگدانی شیلپ ءِ بستار ءَ کارمرز بوؤکیں  پیتی یے ءَ چہ آئیءَ دو کمبل زُرت ءُ وابجاہ ءَ تالان کُت اَنت۔ پدا  آ اوشتات، وتءَ را بے سیت ءُ بے کار ئِے سما کت ءُ وتی گندالانی سرءَ نشت ۔اودءَ دگہ چیزے کنگءَ ھچ نیست اَت۔آئی ءَ اے مردءِ ھیال دارگی اَت۔  آئی ءَ چم مرد ءِ نیمگ ءَ شانک دات اَنت ءُ وت دل ءَ ھیال کُت ئِے کہ مرد زھر ءُ کینگ ءَ چکار اِنت۔  اے چوش کت نہ کت۔ بلے تہارونکیءَ آ ابیدء درپشوکیں چم ءُ دلوتی دپءَ دگہ ھچ گندگءَ نہ اَت۔

" تو آ چیا کشتگ؟"آئی ءَ را اے جُست ءِ دروشوکیں گالوار ءَ پدرہینت۔

اربؔ ءَ چک ترّینت ءُ آئی ءِچارگ یلہ دات۔

"آ تتک، من آئیءِ چک ءَ کپت آں۔"

آئیءَ یکرندے پدا داروؔءِ نیمگءَ چم چست کت اَنت کہ آ بیمانکیں جست ءُ پرسءَ چہ سرکیل اِت اَنت۔

" نوں آ گوں من چی کن اَنت؟"

"ترا زاناں تُرسگ ءَاِنت؟"

آئیءَ تاب تاب ءَ چک ترینت۔

"تو پشومان ئے؟"

اربؔءِ دپ آنڈارءَ پچ بوت ءُ دارو ؔءَ چارگ ءَ لگ اِت۔ آ ھچ سرپد نہ بوت۔داروؔءِ تکانسری ودان اَت۔ھمے دمانءَ آ بہمانگیں مارشتاں پتات، آئیءَ انچوش مار اِت کہ آئیءِ اندام دوئیں مزنیں گندلانی میانءَ گٹ اتگ۔

"ھمودءَ تچک بو۔"داروؔءَ اشتاپ اشتاپءَ درائینت۔"آ تئی نپاد اَنت۔"

 اربؔءَ ٹِک نہ کت ءُ داروؔ توار پر جت۔

"منءَ بہ گوش!"

ماشٹرءَ آئیءِ نیمگءَ چار اِت۔

"سپاہی باندا واتر آہگءَ بیت؟"

"من سرپد نہ اوں۔"

"تو گوں ما  پیداک ئے ؟"

"باریں، پرچہ زاناں؟"

بندیگ پاد اتک، پادئِے دریگ ءِ نیمگ ءَ تچک کُت اَنت ءُ کمبل ءِ سر ءَ وپت۔ بلپءِ روژنائی آئیءِ چماں سک اَت تہ ھما دمانءَ آئیءَ چم نزّ  کُت اَنت۔

"چیا؟" گندلانی نزوکءَ اوشتوک داروؔ ءَ جُست کُت۔

اربؔءَ بادگیرءِ روژنائیءِ دیمءَ چم پچ کت اَنت ءُ آ چار اِت دانکہ چم تِری مِری مہ بنت۔

"بیا مئے گوما"آئیءَ گشت۔

نہنگامءَ دارو ؔانگت بے واب اَت۔کوندریءَ پد آ گندلانی سرءَ شت، چوناھا آ مدام الپ بوت ءُ وپت۔بلے اناگہ ءَآئیءَ مرت ءُ مارشت بوت کہ آئیءَ ھچ گورءَنیست اِنت تہ آئیءِ دپ ھُٹ بوت۔آئیءَ مار اِت کہ نزور ءُ ناتوان آں تہ آئیءَ را گُپت بوت کہ دوارؔءَ وتی گداں گورءَ بہ کنت۔چد ءُ پد آئیءَ وتی کوپگ سرینت اَنت؛درستاں پد، آ زہگے نہ اَت، اگاں اژدری بوتیں تہ آئیءَ وتی ھلاپ داروک ھورت ءُ آرت کت اَنت۔ گندلءِ سرءَ آئیءَ اربؔ ءِ نیمگ ءَ چم شانک دات اَنت، زراب ءُ ترندیں شہمءِ دیمءَ آئی ءِ چم بند اِت اَنت ءُ سنگ ءُ سیاہ دل پہ لاپ وپتگ اَت۔وھدے داروؔءَ بلپ کشت تہ یکدم تہاریءَ مانشانت۔مداں مدانءَ شپ دریگءِ اندرءَ ساہ کشان بوت کہ ھود ءَ بے استالیں آزمان وش وشءَ شیک ورگءَ اَت۔ زوتاں ماشٹرءَ وتی پادانی دیمءِ تچکیں جون سما بو ت۔اربؔ انگت سنگ ءُ سیاہ اَت، بلے انچوش سما بوت کہ آئیءِ چم پچ اِت اَنت۔دربرجاہءِ چاریں سروگ ءُ آتراپاں کئوش کشگءَ اَت۔بہ گندئے جمبران سر بہ دنت ءُ گناہ پدا یکبرے ترپل بہ بنت۔

کہریں گواتءَ شپ بڈّءَ بستگ اَت۔نکینکاں کموکڑاسک اِت پدا سرپت ءُ کپت اَنت۔اربؔءَ داروؔءِ نیمگءَ دیم چکرینت، آئیءِ نزءَ آئیءِ گوشاں ھنارگ ءِ توارے رست۔پدا آئیءَ وتی مہمانءِ گرانیں ساہ کشگ ءِ توارے اشکت۔آئیءِ انچوش نزوک پونشگءِ توار اشکت تہ وابءِ پریءَ بال کت ءُ جیڑگءِ زرءَ ماں زیراپ بوت۔اے ھما کوٹی اَت کہ سالےءَ داں آ ایوکءَ وپتگ اَت، ایشیءِ ساڑی بوگ آئیءَ مونجان کنگءَ اَت۔بلے آئیءِ کس ءُ ازیزی ھم آئیءَ مونجان کنگءَ اَت کہ چریشیءَ چہ آ شر سرپد اَت بلے انوگیں جاوراں آئیءِ دل پر نہ اَت۔ ھما مردم کہ یکیں کوٹیءَ شریدار بنت، سپاہی ءُ بندیگانی میانءَ درامدیں ھمنستی یے ودی کن اَنت، انچوشکہ واب ءُ ژندیءِ کوھنیں راجمانءَ وتی گداں پہ مہرے ھر بیگاہ کش اَنت، وتیگیءِ دیمءَ زہر ءُ کہریاں چہ سرگوز انت۔بلے داروؔءَ وتا را ژمبلینت، آئیءَ چوشیں سئوت ءُ بانگو دوست نہ بوت، ءُ وابءِ امبازاں بوگ پرائی اژدری اَت۔

کمو دیراں پد وھدے کہ اربؔءَ کمے ژامبلینت تہ ماشٹر تنی وھدی واب نہ کپتگ اَت۔وھدے کہ بندیگ دومی رندءَ دیمءَ کنز اِت تہ آ چاڑکہ بوت۔اربؔ وابگردانی پیمءَ مداں مدانءَ وتی دستانی گوما گام جنگ ءَ اَت۔آئیءَداروؔ ءِ نیمگ ءَ نہ چار اِت، گندلانی سرءَ دارءَ دار اوشتانءَ وداریگ اَت، انچوش سما بوت کہ گوش ئے آئیءَ وتی گوش ٹاپورینتگ اَنت ءُ اشکنگءَ اِنت۔داروؔءَ ھچ پیسکگ نہ کت،آ نوکی ھیال ءَ  کپت کہ پیستول تنی وھدی انگہ ٹیبلءِ درازءَ ایر اِنت۔کارے کنگی اِنت بہ کن ئے، راہے روگی اِنت بہ رو۔ پدا اوں آ بندیگءَ را دزنگاہیءَ گوں چارگءَ اَت،آئیءَ مداں مدانءَ پاد زمینءِ سرءَ ایر کت اَنت،دوارءَ وداریگ بوت، پدا وش وش ءَ پاداھگءَ لگ اِت۔دارو ؔھمیش اِنت توار ئِے کنگءَ اَت کہ اربؔ وتی مدامی رواجاں بے ترکءُ توارءَ ملان اَت۔آ دیم پہ بانءِ گُڑی سروگءِ دروازگءِ نیمگءَ روگءَ اَت کہ آئیءِ دپ کاپرءِ نیمگءَ پچ اَت۔آئیءَ وش وش ءَ کڑی چست کت ءُ دروازگ پشتوکائی تیلانک دات بلے شبند ئِے نہ کت۔داروؔ وتی جاگہءَ چہ نہ سُر اِت۔ "آ تچگءَ اِنت،" آئیءَ وت دلءَ جیڑ اِت۔" شر اِنت کہ سرءَ چٹ اِت!" پدا اوں آئیءَ وتی گوش گُر کتگ اِت اَنت شریءَ گوشدارگءَ اَت۔نکینک کڑاسکگءَ نہ اِت اَنت۔مہمان بائداِنت ڈوپگءِ سرءَ بہ بیت۔آپءِ ریچگءِ توارے آئیءِ گوشاں کپت، ءُ آ سرپد نہ بوت کہ چی بوت،داں ھما وھدءَ وھدے کہ اربؔ دروازگءِ چانٹءَ اتک ءُ رست، دروازگ ئِے وش وش بند کت ءُ بے ترک ءُ توار وتی گندلانی سرءَ اتکءُ نشت۔چد ءُ پد داروؔءَ وتی پشت پر کت ءُ وابءِ امبازاں انسر اِت۔پدا اوں جلگہیں وابءِ تہءَ آئیءَ دربرجاہءِ آتراپاں پادبرمشءِ آواز اشکت۔"من واب گندگءَ اوں! "آ گوں وت لبجگ ءَ اَت۔ پدا آ واب ءِ تہءَ ایر بُک اِت۔

وھدے کہ آ پاد اتک تہ آزمان ساپ اَت؛ بلے شملگیں دریگءَ چہ سارت ءُ سلہیں گوات کشّگ ءَ اَت۔اربؔ ءَ وتا کمبل ءِ تہءَ پیڑاتگ اَت، ءُ واب اَت۔ آئیءِ دپ آنڈارءَ پچ اَت، بے کساس پرتاھیر اَت۔وھدے کہ داروؔءَ آ ژامبلینت تہ آئی ءَ بیمناکیں دابےءَ داروؔءَ را روک روکءَ چار اِت، گوش ئے زاناں پیشءَ نہ دیستگ اَت ئِے ءُ انچیں بیمناکیں درشاندابے اَت کہ ماشٹر پدکنز اِت۔ "لپرزگ مہ بو۔ من اوں۔ تو ورگ لوٹ ئے۔" اربؔءَ سر پہ ھو سرینت ءُ گشت۔ ایمنی آئیءِ دیمءَ درپشگءَ اَت بلے آئیءِ درشانداب ھوادگ ھوادگ ءُ بیوس گندگءَ اتک اَنت۔

کھوا جاڑیگ اَت۔وھدے کہ آ کیکی ٹکراں جاہگءَ اِت اَنت تہ پچ ءُ بندی تھت ءِ سرءَ آھاں  یکجاہءَ وارت اَنت۔پدا داروؔءَاربؔ  کاپرءِ چیر برت ءُ آئیءَرا ھما نل ئِے پیشداشت کہ اودءَ آئی ءَ گُد شُشت اَنت۔ آ واتر کوٹیءَ اتک، کمبل ءُ گندل ئِے پتات اَنت،وتی گندل ئِے تالان کت۔ پدا آ کلاس رومءَ چہ گوزان چت ءِ سرءَ شت۔ آزمان سبز سبز اَت ءُ روچ در کپتگ اَت۔زرابیں برانز ویرانگیں کوھستگءَ شودان اَت۔ کوھانی گوش ءُ سرٹلاں چہ برپ آپ بوان اَت اَنت۔ سنگ ءُ ڈوک پدا یکرندے درا بوان بوت اَنت۔کوھستگءِ کِنکءَ تکہ داتگیں ماشٹرءَ شاھگانیں ویرندانی چمانی سرءَ سیل کت۔آئیءَ بلڈوسیؔءِ بارہءَ جیڑ اِت۔ آئی ءَ آ دلرنج کتگ اَت پرچہ کہ آئیءَ انچیں وڑےءَ رکست کتگ اَت گوش ئے زاناں گوں آئیءَ ھوار کپگ نہ لوٹگءَ اَت۔آ تنی وھدی ھم بے سودءِ رکستیءَ را اشکنگءَ اَت ءُ اے زانگءَ ابید کہ چیا،آ بے ریائیں وڑے ھورک ءُ بے ھاٹیگی مرت ءُ مارگءَ اَت۔ھمے دمانءَ دربرجاہءِ دومی نیمگءَ بندیگءَ جَک اِت۔ بہ گندئے داروؔءَ وتی اشکنگءِ جاہءَ آئیءَ را گوش داشت ءُ پدا زہر ءَ سنگکے اتر کش اِت کہ برپءِ تہءَ گار بوگءَ پیسر گواتءِ تہءَ شیزاران اَت۔آئیءِ بودلائیں کار ءُ کردانی سببءَ آئیءَ گہگیری پرمات، بلے آئیءِ دستءَ دیگ مردمءِ جندءِ بے شرپ بوگ اِنت۔تہنا آئیءِ باروءَ انچو جیڑگءَ چہ آ شیوار بوت۔ءُ آئیءَ یکیں پاسءَ وتی راجءَ پینٹ ءُ ملامت دیم دات ھمائیءَ کہ اے اربؔ دیم داتگ اَت، ھما اربؔ کہ آئی مردمے کُشگ ءِ توکل بوتگ بلے وتی کشّگ ءَ بے سوب بوتگ۔ دارو ؔپاد اتک، چتءَ ترّ ءُ مانتر  ئِے بنا کُت، سنگ ءُ سیاہ ودار کنگ ءَ پد واتر وانگجاہ ءَ شُت۔

کاپرءِ پکائیں پرشءَ گوں تکہ داتگیں اربؔ وتی دوئیں لنککانی گوما دنتاں ساپ کنگءَ اَت۔داروؔءَ آئیءِ نیمگءَ چارانءَ گشت۔"بیا۔"

آ بندیگ ءَ پیسر دیمی کوٹیءَ واتر اِت۔ آئیءَ سوٹرءِ سرءِ شکاری ئیں جکیٹ دور کت ءُ گردگی کوش پادءَ کت اَنت۔اوشتاتگی جاہءَ آئیءَ ودار کت کہ دانکہ اربؔ پاگ ءُ پڈّکہ نہ بوت۔آ کلاس رومءَ پترت اَنت ءُ ماشٹرءَ ڈنءِ درکپگءِ نیمگءَ اشارگ کنانءَ گشت: "دیمترءَ جنز۔"ھمبراہ نہ سُر اِت۔" من اوں پیداک آں ۔"داروؔءَ درائینت۔ اربؔ ڈنءَ دراتک۔داروؔ پدا کوٹیءَ پترت ءُ رسک، ناہ، شکرکنڈ ماں پیلکاں کت اَنت۔کلاس رومءَ درآھگءَ پیسر آ وتی ٹیبلءِ دیمءَ شش ءُ پنچءِ آماچ اَت، پدا چانٹءَ چہ گوست تہ دروازگ ئِے بند کت۔"وڑ ھمیش اِنت،" آئیءَ درائینت۔ آ رودراتکءِ نیمگءَ روان بوت، بندیگ اوں آئیءِ پشتءَ روان اَت۔بلے دربرجاہءَ چہ کمو گستا، آئیءَ جیڑ اِت کہ گوش ئے زاناں آھانی پشت ءَ چیزےءِ چڑکہ یے بوت۔آئیءَ بیرہ کت، لوگءِ کر ءُ کش چار اِت اَنت، اودءَ کس نیست اَت۔ اربؔءَ بے پہمگءَ آئیءَ را چار اِت۔ "بِر ایں،"داروؔءَ درائینت۔

یک کلاکےءَ داں شت اَنت، گوشءِ تُسکیں سنگےءِ نزوکءَ نشت اَنت ءُ دمے بالا کت۔ برپ گشاد گشادءَ آپ بوان اِت اَنت ءُ روچ زراب زرابءَ کوھستگءَ را ساپ ءُ سلہ کنان اَت، چو گواتءِ پیمءَ مداں مدانءَ سِرتگ کنان ءُ ژامبلینان اَت۔وھدے آ دومی رندءَ جنزان اِت اَنت تہ زمین آیانی پادانی چیرءَ چہ در اتک۔ھمک ساھت ءُ کترہ آھانی دیمءَ مرگے  وش نالیں الہاناں گوں دلاں باج بارت۔داروؔءَ سہبءِ اولی برانزءِ کپگءَ گوں گینسارتے کش اِت۔آئیءَ شاھیگان ءُ پجہ آؤرتگیں پراھگءِ دیمءَ درامدیءِ مرت ءُ مارشت بوت، کہ نوں سبزیں آزمانءِ گمبدءِ چیرءَ سرجمءَ زرد ترّ اتگ۔آھان دگہ کلاکے گوریچانءِ نیمگءَ پند بُر اِت۔ آ سنگدات کرتگیں برزگءِ سرءَ رست اَنت۔اودءَ چہ جہلی کوھستگ، روداتکی پلو تچکیں وڈّے جوڑ بوتگ اَت کہ اودءَ چندے ٹالُکیں درچک است اَت ءُ گوریچانءِ پلوءَ کوہءِ دراتکگیں کوھستگءَ زمینءِ زید بدجلواہ کرتگ اَت۔

دارو ؔدوئیں سروگاں گَشت۔بلے آزمانءَ ابید دگہ ھچ گندگ نہ بوت۔آدمی ذاتے نہ گواہ اِت۔آئیءَ دیم گوں اربؔءَ کت کہ آ آئیءِ نیمگءَ وتی چماں پلپٹینگءَ اَت۔داروؔءَ پیلک آئیءِ نیمگءَ شہار دات۔"بہ زور،"آئیءَ درائینت۔"ادءَ ناہ، نگن ءُ گُڈ است اَنت۔ تئی دو روچ گْوزیت۔ادءَ یک ھزار فرانک (زر)اوں است۔"اربؔءَ پیلک ءُ زر دست گپت اَنت بلے آئیءَ وتی دست سینگءِ سرءَ انچوش ایر کت گوش ئے آ زانگءَ نہ اَت کہ آ ایشاں چون بہ کنت۔"نوں بچار،" ماشٹرءَ رودراتکی پلوءَ وتی دست شہار دیانءَ گشت۔"ٹنگوٹءِ کشک ھمداں چہ گیش ایت۔ تئی گورءَ روگءَ پہ دو کلاک است اِنت۔ٹنگوٹءَ کہ سر بئے ترا شہردار ءُ پولیس دپ کپ اَنت۔آ تئی ودارءَ نشتگ اَنت۔" اربؔءَ رودراتکی پلو چار اِت،تنی وھدی آئیءَ پیلک ءُ زر وتی سینگءِ سرءَ داشتگ اِت اَنت۔داروؔءَ آئیءِ دست گپت ءُ آئیءَ گوریچانءِ نیمگءَ ترینت۔ھما بُرزی ءَ کہ آ اوشتاتگ اِت اَنت تہ گباراندیمیں کشکے سہرا اَت۔"اے کشک کوھستگءِ تہءَ چہ گیش ایت۔ یک روچےءِ پند ءُ پیادگیں سپرءَ ترا ادءَ چراگجاہ ءُ سرانوئیں مردم دپ کپ ایت۔ آ ترا گوں وتءَ بر انت ءُ وتی ربیدگانی ردءَ لوگ ءُ جاگہ دینت۔" اربؔ نوں داروؔءِ نیمگءَ پچکریتگ اَت ءُ انچوش سما بوگءَ اَت کہ آ لپرزگءَ اَت۔"اشکن،"آئیءَ درائینت۔داروؔءَ سر پہ ھو سرینت: "اناں، چپ کن۔نوں من ترا یلدیگءَ اوں۔"آئیءَ پشت پر کت،دربرجاہءِ نیمگءَ دو دراجیں پند بُراِت، ھجالتی نگاھاں اربؔءَ چارانءَ پدا راہ کپت۔آئیءَ چندے اداراں داں برپّوشیں زمینءِ سرءَ ابیدء وتی گامانی توارءَ دگہ ھچ نہ اشکت ءُ سر چست نہ کت۔ کمو دیراں پد آئیءَ چک ترینت۔اربؔ تنی وھدی اوں کوھانی کش ءُ کران اَت آئیءِ دست نوں لونجان اِت اَنت ءُ آ ماشٹرءِ نیمگءَ چارگءَ اَت۔داروؔءَ مار اِت گوش ئے چیزے آئیءِ گُرّءَ ایر کپگءَ اِنت۔ بلے ھیا ھیا آئیءَ سوگندے وارت،پدا ھما کت ئِے کہ آئی دلءَ گشت۔وھدے پدا آئیءَ چک ترینت چار اِت تہ آئیءَ گپڑے پند بر اتگ اَت۔کوہءِ سرءَ آدمی زاتے ءَگواہ نہ کُت۔

دارو ؔمامانگ بوت۔نوں روچ آئیءِ سرءِ توکءَ اَت۔اولسرءَ ماشٹر دودلگو اَت پدا آ وتی پیسلہءَ پدکنز بوت۔وھدے آ کسانیں کوھےءِ سرءَ رس اِت تہ ھیداں چہ میچل اتگ اَت۔ ھمنچو گشادیءَ گوں آئیءَ شت کتگ اَت تہ آ شت ءُ چد ءُ پد ھاٹیگءَ جواب دات۔گوریچانی پلوءَ تلار نیلیں آزمانءِ دیمءَ دو مچ ءُ دو کہور اِت اَنت،بلے روداتکی پلوءَ چہ گرمیں پاھار پیسرءَ چست بوان اِت اَنت۔ءُ نیم مجیں دوتلوءَ چہ گرانباریں دلےءَ گوں اربؔ ئِےزندانءِ کشکءِ سرءَ مدان مدانءَ روگءَ دیست۔

کمو دیراں پد کلاس رومءِ دریگءِ دیمءَ اوشتاتگیں ماشٹرکوہءِ سرءَ روچءِ سہرائیں برانزاں گندگءَ اَت بلے آ ئِے نہ دیست۔آئیءِ پشتءَ جتگیں سیاھیں تہتگءِ سرءَ تالانیں فرانسی کئور رنگی ئیں چانکءَ گوں نکش کشیں لبزاں انچوش کہ آ وانگءَ اَت۔" تو مئے برات دژمنءِدستءَ دات۔تو گشت زاناں من رکّ آں۔"داروؔءَ آزمان، کوھستگ ءُ زرءَ داں تالان ءُ نادیدیں زمینانءَ چار اِت۔ آ تہنا ءُ ایوک اَت، آئیءَ شاھیگانیں زید دلءِ میلءَ دوست بوت۔

                                                     

اے نبشتانکءِ تہءَ درشان کُتگیں ھیالءُ لیکہ نبشتہ کارءِ وتیگ اَنت ہژدری نہ اِنت کہ بی ایس سی اسلام آباد آئیءِ ھیالءُ لیکہاں گوں منوگر بہ بیت۔